(Ver)oordeel niet.......

Wat maakt dat het lastig is om je grenzen aan te geven en om te gaan met kritiek?  Dat is de angst voor het oordeel van een ander, de angst voor afwijzing omdat die jou niet niet goed genoeg vindt.

Oordelen komen voort uit het het scheppen van allerlei voorwaarden waaraan voldaan moet worden voordat iets of iemand of jijzelf goed genoeg is/ bent. Zo heeft bijna iedere familie, iedere vriendengroep en iedere (bedrijfs)cultuur zijn eigen ongeschreven regels. Wanneer je daar van afwijkt, ligt afwijzing op de loer, denk je. Maar is dat waar? Word je echt afgewezen, of ben jezelf degene die jou niet accepteert zoals je bent, omdat je niet genoeg bent? En ben je daardoor gevoelig voor iedere kritische noot van een ander? Wanneer ben jij zelf goed genoeg en wanneer is een ander goed genoeg...... Thats the question.  

Ik denk zelf dat alle verschillende manieren van spiritueel denken op 1 ding uitkomen: de gemene deler is Liefde . En dan in de eerste plaats liefde en acceptatie voor- en van jezelf. Want juist door al dat oordelen en dus al die gestelde voorwaarden, veroordeel je vooral jezelf. Je hebt je te gedragen volgens de regels, om niet afgewezen te worden. Je bent dan pas goed genoeg, als je aan de voorwaarden voldoet.  

Ben je succesvol genoeg? Doe je genoeg je best? Werk je hard genoeg? Ben je mooi genoeg? Slank genoeg? Slim genoeg? Aardig genoeg? Sterk genoeg?  Behulpzaam en sociaal genoeg? Ben je speciaal en bijzonder genoeg?    Of ben je misschien "te"?   Te aanwezig, te druk, te onzeker, te angstig, te moeilijk, te zeurderig, etc..   

Wanneer je steeds aan het malen bent over situaties waarin je niet goed genoeg bent, dan is er dus geen onvoorwaardelijke liefde voor jezelf en is het een uitputtingsslag om kritiek te vermijden of kritiek van een ander te verwerken.   

Die angst om niet genoeg te zijn, of juist teveel te zijn,  vertaalt zich in de  "innerlijke criticus".  Dat wijzende vingertje en dat waarschuwende stemmetje in je hoofd dat steeds op de achtergrond aanwezig is om jou in het gareel te houden. Waardoor je twijfelt aan jezelf, of twijfelt of de ander jou wel goed genoeg vindt. 

Dit zorgt voor perfectionisme, het wegcijferen van jezelf, angstig zijn voor wat er mis kan gaan, etc. etc.  

 Als je jezelf niet langer afwijst en veroordeelt, dan heb je geen bevestiging meer nodig van een ander en heb je ook alle ruimte om je eigen weg te gaan en tegelijkertijd een ander lief te hebben en te accepteren zoals hij/zij is. 

 Ik las een tekst van Jan Geurtz, die te mooi is om niet te delen:

"Zie je: als het zou helpen, zou veroordeling misschien juist zijn. Maar het helpt nergens voor, in geen enkel opzicht. Veroordeling en afwijzing creëren echt alleen en uitsluitend ellende voor jezelf en de wereld. Veroordeling beknelt jezelf en het beknelt alles om je heen".

Juist in je relatie(s) met anderen zijn veel mensen veroordeeld tot vooroordelen. Je gedraagt je op een manier waarvan je denkt dat je dat moet doen. Je eigen ik vooropstellen vind je  "not done".  De vraag blijft steeds: wat vind je zelf, wat wil je zelf, wat zijn jouw waarden, leef je vanuit je eigen overtuiging of vanuit die van je omgeving? En kun je daar openlijk over communiceren met de mensen die je dierbaar zijn?  Je hoeft je niet beter voor te doen dan je bent.  En het mooie is dat alles naast elkaar kan bestaan, en dat we vrij zijn als we elkaar en anderen niet veroordelen.

Wanneer je je niet vrij voelt, vind je het meestal ook moeilijk om je grenzen aan te geven, om voor jezelf te gaan staan.  Je hebt je eigenwaarde dan uitbesteed aan anderen. Je bent afhankelijk van de waardering en goedkeuring van anderen. Hierdoor is het lastig om je eigen pad te lopen. Heb je hier hulp bij nodig?  www.gerdacoacht.nl