Durf jij buiten de lijntjes te kleuren?

Ik ben altijd een heel lief en verlegen meisje geweest. Ik houd mijn hele leven al van zingen. Ik kon eerder zingen dan praten. Mijn eerste koorervaring kreeg ik bij kinderkoor Jong Leven in Biddinghuizen. Ik genoot er van, de muziek, de creativiteit, de samenklank, alles. Muziek raakt mij, maakt mij blij. Zingen is een stukje van je ziel laten zien. Toen merkte ik al dat mensen een beetje moesten lachen als je je voluit laat gaan in zingen en muziek maken. En als we dan een optreden hadden gehad, dan hoorde ik als eerste van mensen datgene wat niet goed gegaan was. Dat het vals was, dat het beter kon. Mensen hebben altijd iets op te merken. Zo wordt in je jeugd al de voorwaarde geschept van het moeten presteren, van het niet zo maar mogen genieten. Misschien vond ik het daarom wel doodeng om solo te zingen. Want dan vinden mensen iets van je. Ik zou het zo graag willen, maar ik durfde nooit. Bij de gedachte alleen al kneep mijn keel zich dicht.

Later, bij diverse gospelkoren en popkoren durfde ik dat nog steeds niet. Want ik was best wel een beetje introvert en liet me gemakkelijk aan de kant zetten door mensen met veel lef en bravoure. En juist omdat ik wel een stapje opzij deed, werd ik ook over het hoofd gezien, waardoor ik me alleen nog maar meer onzeker ging voelen. Maar steeds vaker bekroop mij het gevoel.... Dat kan ik ook, en misschien wel beter! Waarom geloof ik dat ik niet goed genoeg ben, waarom durf ik mijn stem niet te laten horen, die solo niet te zingen voor die volle zaal met mensen? Het heeft allemaal te maken met het willen voldoen. Er mag niets aan te merken zijn. Niet je kop boven het maaiveld uitsteken. Want dan val je op, en kunnen mensen kritiek op je hebben. En als mensen kritiek op je hebben, dan hoor je er niet meer bij. Dus pas je je aan en zing je letterlijk een toontje lager. Zo ontzettend jammer dat ik uit angst voor afwijzing en er niet bij te horen mijn stem niet durfde te laten horen. Met dat stemmetje op de achtergrond: " Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg. Wie denk je wel niet dat je bent".....

De paradox is eigenlijk dat ook als je je aanpast, je niet gelukkig bent. Want dan gaat het knagen. Je staat weliswaar aan de zijlijn, in de luwte, maar je wordt letterlijk over het hoofd gezien. Je gunt jezelf niet om je talenten te benutten en je gunt jezelf je eigen groei niet. In de loop der jaren heb ik hier stappen in gezet. Het plezier dat ik heb in het zingen won het van de angst om niet goed genoeg te zijn. Ik sprak mezelf toe en ik gunde mijzelf om gehoord te mogen worden. Want we zijn geboren om te stralen, niet om in de luwte te blijven. Ik ontwikkelde mij, ging zingen in een kwartet, en nu zing ik ook solo.

Vandaag durf ik te zeggen: Ik heb een prachtige stem. Ik kan heel mooi zingen. Het maakt geen bal uit wat iemand anders ervan vindt, want ik geniet met volle teugen van zingen. Waarom zou ik mijn levensplezier in de weg staan door mijzelf tegen te houden, uit angst voor een fout, uit angst voor kritiek? Juist als je je eigen ik durft te zijn, niet perfect, maar wel uniek en helemaal jij, gaan mensen zien wie jij bent.

Als je je steeds wilt aanpassen om in de smaak te vallen, ben je 13 in een dozijn. En dat gaat vroeg of laat knagen. Dus durf ik me steeds meer te laten gaan, buiten de lijntjes te kleuren, gek te doen. Gevoel in mijn zang te leggen. Uithalen te maken. Who cares? Ik mag er zijn. Jij ook? Kleur eens wat vaker buiten de lijntjes, durf te genieten in plaats van al die kritische stemmetjes in je hoofd de baas te laten spelen. Geef jezelf alle ruimte en bedenk dat kritiek van een ander heel veel zegt over het niet vrij zijn van die persoon zelf. Want kritiek geven en iemand klein houden is gemakkelijker dan het lef tonen jezelf te zijn, je talent te benutten, je ruimte in te nemen. Dus stop ermee om altijd maar te willen voldoen aan de regeltjes waarvan jij denkt dat de buitenwereld ze aan jou oplegt. In keurslijven te passen waar je niet blij van wordt. Durf jezelf te zijn, ongeacht het commentaar van wie dan ook!

Wil jij je stem laten horen? Jouw mening en jouw wensen er toe laten doen? Niet steeds dat stapje opzij, maar ook jezelf de ruimte gunnen? Dat jasje uittrekken dat je niet meer past? Af van piekeren, perfectionisme, willen voldoen en angstig zijn en in plaats daarvan leven in vertrouwen? Maak dan nu een afspraak voor een kennismakingssessie voor een coachtraject. Klik hier om contact op te nemen. Je bent welkom!