Bang zijn is fout, alles durven is oke

Gek eigenlijk dat we het allemaal fantastisch vinden als iemand blij is, veel dingen kan, zich de kaas niet van het brood laat eten, enthousiast is, hard werkt en veel bereikt. Dat wordt bestempeld als positief.

En dat we er daarentegen moeite mee hebben als wij zelf, of mensen om ons heen, ergens bang voor zijn, iets niet durven, iets niet kunnen, verlegen zijn, niet goed weten hoe we iets moeten doen, ons geremd voelen etc. Van deze gevoelens willen we zo snel mogelijk af. Dit wordt bestempeld als negatief.

Zo kunnen we heel hard met onszelf in gevecht zijn, om deze gevoelens maar niet te hoeven voelen. Gevolg: nog meer stress.

Kijk eens naar het kindje op het plaatje, we kennen deze situatie vast allemaal wel. Hoe vaak zeggen mensen dan dingen als: "Ik begrijp niet waarom jij zo bang bent. Waarom ben JIJ nou bang, moet je kijken hoe zo'n grote meid / flinke man je bent" . Of misschien zelfs: "Stel je niet zo aan".  En soms worden we ongeduldig als dit allemaal te lang duurt.

Deze reacties zijn best begrijpelijk, maar de onuitgesproken boodschap is, dat het niet oké is om ergens bang voor te zijn.  We hebben niet geleerd om ermee om te gaan, omdat angst als iets negatiefs bestempeld wordt dat zo snel mogelijk 'weg'  moet.   Daarom pushen we onszelf,  jagen we onszelf op,  om deze gevoelens niet te ervaren. We piekeren onszelf een slag in de rondte, om deze gevoelens maar weg te krijgen. 

Faalangst

Veel mensen die ik spreek in mijn praktijk hebben last van faalangst. Ze beginnen in een nieuwe baan, of maken promotie naar een leidinggevende functie, en zijn dan bang dat ze door de mand vallen. Ze voelen zich dan eigenlijk zoals het kind op het plaatje. 

Dat is het probleem, waarvoor ze bij mij in de praktijk komen.  Maar het grootste probleem blijkt vaak te zijn dat ze zichzelf afkeuren. Ze vinden het echt stom van zichzelf dat ze angst hebben. En daarmee maken ze het zichzelf onmogelijk.

Er zijn veel gevoelens en emoties in het leven, grofweg onder te verdelen in blij, bang, boos, verdrietig.

Je kunt niet een gedeelte negeren omdat het jou niet past. Daarmee wijs je een deel van jezelf af. Dan raak je in gevecht met jezelf.

Stel je voor dat een kind voor het eerst naar school gaat, en het is bang. En stel dat de juf zou zeggen: "Wat stom dat jij zo bang bent". Hoe zou het kind zich dan voelen?

Gelukkig doen juffen en meesters dat niet. Maar wij doen het zelf wel. We zijn bang. En we zeggen tegen onszelf dat het stom is dat we bang zijn. We keuren onszelf af. We drukken onze angst weg, overschreeuwen onszelf, of piekeren onszelf suf, of gaan pleasen, uitstellen, vermijden bepaalde situaties, etc. 

Dit allemaal omdat we geen angst mogen voelen. Want angst is fout, moedig zijn is oke.  En we willen wel aan de maatstaven voldoen. Stel dat die angst er WEL mag zijn?  Soms is dat al voldoende.  Is het voldoende dat we tegen onszelf zeggen dat het oké is om bang te zijn, onszelf geruststellend toe te spreken, onszelf figuurlijk gezien bij de hand te nemen.  Soms is dat ook NIET voldoende, en is het noodzakelijk de angst te onderzoeken. Waar is deze angst ontstaan? Wat ligt eraan ten grondslag? Wat is er nodig? 

Alles begint met acceptatie. Te mogen zijn wie je nu, op dit moment, bent. Met al je eigen-aardig-heden. Stoppen met vechten.  Want zolang je blijft vechten tegen de angst, blijft de stress zich opbouwen. 

Vanuit acceptatie kun je pas groeien. Er is geen goed of fout. Er zijn geen voorwaarden waaraan jij moet voldoen voor je goed genoeg bent.  Wie heeft die regels bedacht? En wie zegt dat ze waar zijn? Weet je wel zo zeker dat het waar is?  Laten we onderzoeken wat er nodig is. 

Jij bent oke.

Heb je hulp nodig met bouwen aan vertrouwen?  Wil jij onderzoeken hoe je kunt dealen met die beren op je weg? Maak gerust een vrijblijvende afspraak. 

Je bent welkom!